گمشده

هنوز پیدا نشده بودم، نمیدانستم کجا هستم، چه میکنم، 

اما با همه ی این سردرگمی باز در راه بودم گمان میکردم دچارتخیلات هستم و آنها که برایم نقل قول میکنند واقعی نیستند 

سرم را بالا بردم شاخه ها در نور مهتاب سر در هم فرو داشتند باد پاییزی آرام می‌وزید و برگها میلرزید ند شبیه من که ترس داشتم دیگر همیشه به همین منوال بمانم و دیگر پیدا نشوم 

اما چشمهایم را به ماه سپردم و آرام زمزمه کردم 

(گفت کسی را به سراغ تو میفرستم) 

گمشده ...

چشمهایش را بسته نگه داشت و زیر لب زمزمه کرد 

بعد حس کرد که معجزه رخ داده... 

او حاضر بود و برای شنیدن آماده، 

چشمهایش را باز کرد و باز تنها بود و این تنهایی با مداومت خود صاحب موقعیت شده بود، یک وضع دائمی 

باز زمزمه کرد در حال و هوای که هیچ کس نبود تا آزردگی سبب شود 

فریاد زد: هی....آهای با توام..... 

تنهایی مثل همیشه ساکت بود و سکوت وسکوت 

مثل  اولین مکالمه

گمشده ...

ط مثل
تلخ...
ت..
د
درد
و در آخر نقطه
تقصیر
لغت
هیچ

ط مثل
تو

تو....
طغیان!

گمشده ...

گاهی به دنبال کسی هستی تا با او حرف بزنی ولی هرکس را که مینگری در آن نقطه ی تردید میلرزد مثل آنکه حرفهای تو برای گفتن نباشد....  گاهی دوست داری تا به آخرین لحظه برسی و بعد وصیت آخر را بگویی... اما آنچه ترا بیقرار برای گفتن نموده همیشه در اعماق وجود ت شبیه رازی میماند  رازی که فقط خودت میدانی و او  او همان است که همواره در ذهن با او سخن گفته ای او همان است که همواره به مهربانی اش یقین داشته ای و برای تمام وقایع سخت همراه خود حس نموده ای    شاید او چهره ی باشد در دوستی شاید درختی باشد در صحرایی  شاید او یک مزرعه ذرت باشد با طراوت خاص خودش  همان جایی که به ندرت ر گمشده ...

سلام، صاحب خانه برایت مهمان آورده ام به کرم تو ایمان دارم مابقی با تو....    خاطره ی خوبی بود من بالا بودم و از آن بالا پشت بام ها دنبال هم ردیف بودند مثل اینکه دیوارها نبودند من بودم و راهی یک راست و مستقیم که تا آنجا پیش میرفت حس میکردم اگر دستم را دراز کنم به پنجره میرسد و بعد این خاطرات واقعی بودند یعنی همه چیز همان بود که بایدمیشد و امروز پس از سالها باز مهمان میشوم به همان کوچه ها میروم با این تفاوت که خیلی چیزها باید گفت  به امید دیدار ای دوست مهربان و قدیمی  گمشده ...

در صندوق عقب را در تاریکی شب بالا زده بود و فریاد میزد ارزان و خوب.... 

دلم لرزید،چقدر ثروت داشتم؟! 

کلیه ها بالا و پایین پریدند به آرامی گفتم :نه هنوز نوبت به  شما نرسیده! 

گمشده ...

اگر در را باز میگذاشتم همه چیز سرازیر می شد 

نا چار سرم را به پنجره چسباندم آنقدر بینی خود را فشار دادم که فکر کردم صورت چماله شده  و خیسم  از پنجره رد شده و... 

میخواستم با آسمان همدردی کنم اما بیشتر از این نمیتوانستم در

میخواستم فریاد بزنم 

فریاد بزنم 

 و ادامه دهم حتی اگر یک حرف حساب هم از آن معلوم نبود. 

 

گمشده ...

شبیه کودکان و شاید هم جوانتر.....  سوار بر اسبی بودم که مدام بالا و پایین می رفت و میچرخید  چشمهایش درشت و مشکی بود و رنگ تنش یاسی شاید هم صورتی    شعر میخواند شعر بازی، بازی های کودکانه  و من غرق خنده بودم مثل اینکه اسب از زمین جدا شده بود و به آسمان میرفت، فقط میخندیم فارغ از همه درد و رنجی که بر  زمین بود   در آسمان به پرواز بودم.  اماهمیشه چیزهای هست که واقعیت را با تمام ابعادش به نمایش بگذارد و این اتفاق به سادگی ظاهر شد  نوبت من تمام شد و زمان بازی هم،  و من از گردونه ی اسبها با حالی شاید شبیه گریستن جدا شدم  گمشده ...